Τα παντοτινά καλοκαίρια της μυστικής Χαλκιδικής

  Όταν πιάσει για τα καλά το σούρουπο και βρεθείς να κατηφορίζεις από τον Πολύγυρο προς την θάλασσα και οι ελαιώνες αντικαταστήσουν στο φόντο της διαδρομής σου τις σκιερές βουνοπλαγιές, τότε...
προβάλει μπροστά σου ο κόλπος της Κασσάνδρας. Ήρεμος και νωχελικός εκείνη την ώρα κάνει τα πρώτα του νυχτερινά παιχνίδια με τα φώτα της Ποτίδαιας και της Φώκαιας που πέφτουν μέσα στα νερά του, ενώ στο βάθος και πίσω τους κυριαρχεί το βουνό των αρχαίων Θεών. Ο Όλυμπος αυτή την ώρα που χάνεται το φως φαντάζει πιο δυνατός και πιο μυστηριώδης από κάθε άλλη ώρα της ημέρας. 

 Προσπαθείς να κρατήσεις αυτή τη μαγική στιγμή στη μνήμη σου και να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση των πρώτων κατοίκων της Χαλκιδικής, τότε που Σίθωνες, Θράκες και Ηδωνοί κυριαρχούσαν ακόμα στις τρεις χερσονήσους. Η ομορφιά του τοπίου μαζί με το μυστήριο του Ολύμπου θα πρέπει να τους προκαλούσε πρωτόγνωρα συναισθήματα και να μαλάκωνε τα άγρια ακόμα ένστικτά τους και ποιος ξέρει, η δύναμη της γαλήνης του τοπίου της Χαλκιδικής γης που απλώνονταν μπροστά τους μαζί με την μεγαλοπρέπεια του Ολύμπου να τροφοδοτούσε και την πίστη τους πως εκείνη την αντίστοιχη ώρα που έφευγε η μέρα, τότε, πριν την αρχή της Ιστορίας, επέστρεφαν και οι Θεοί στο βουνό τους για να ξεκουραστούν.

 Συνεχίζεις για τη θάλασσα. Τα καλοκαίρια οι  παραλίες της είναι γεμάτες και εσύ μπερδεύεσαι πάλι.  Ξαπλώνεις πάνω στο κύμα και αγναντεύεις τα βουνά της Χαλκιδικής. Αφαιρείς από το τοπίο κάθε ανθρώπινη παρέμβαση, δρόμους, σπίτια, εγκαταστάσεις και προσπαθείς να φανταστείς πως ένιωθαν οι πρώτοι άποικοι, Χαλκιδείς και Κορίνθιοι όταν έριχναν τα μονόξυλά τους πάνω στις αμμουδιές που τώρα ξαπλώνουν νωχελικά καλλίγραμμες Ελληνίδες και σφιχτόκορμες Βορειοευρωπαίες.

 Γύρω στις 34 πόλεις και οικισμούς μετρούσε η «επί Θράκης Χαλκιδική» πριν την ισοπεδώσει ο Φίλιππος. Σε κάθε παραλία της και κόλπο έτσι και την ψάξεις μέσα στα βιβλία θα βρεις και μια ιστορία το ίδιο μαγευτική με τις αστραφτερές της παραλίες.

 Στις Καλύβες περιμένεις να βγουν από την παλιά κοίτη του ξεχασμένου Αμνίτη ποταμού οι έμποροι της «κωπαίας ξυλείας» από τη Μηκύβερνα, το επίνειο της ηγέτιδας πόλης της Χαλκιδικής, την Όλύνθο. Στη Ν. Φώκαια ψάχνεις με τη φαντασία σου τα ίχνη από τις Τρωαδίτισσες που έκαψαν τα πλοία των Ελλήνων για να μην τις πάνε στις πατρίδες τους και αναρωτιέσαι αν τα έκαψαν για να μην καταντήσουν δούλες στις γυναίκες των Ελλήνων που κατέστρεψαν την πόλη τους, …ή για να μη χάσουν την αποκλειστικότητα των ανδρών κατακτητών τους; ...με τις γυναίκες ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις!

 Και ακόμα πιο κάτω, στο άκρο της χερσονήσου, στην Φλέγρα των μυθικών χρόνων, μετέπειτα Παλλήνη και σημερινή κοσμοπολίτικη Κασσάνδρα,  περιμένεις τις νύχτες με φεγγάρι να βγουν οι Νηρηίδες και να στήσουν χορό πάνω στα σπαράγματα του Ναού του Ποσειδώνα.  Κάπου εκεί κοντά είναι βαθιά μέσα στη γη αλυσοδεμένος και ο Εγκέλαδος, ηττημένος στην Τιτανομαχία από το Δία, όπως και ο Άθως που μένει καρφωμένος από την εποχή των μύθων στο άκρο της τρίτης χερσονήσου της Χαλκιδικής, πάνω από τα κουφάρια των βυθισμένων πλοίων του Αρταξέρξη.

  Όπου κι αν περπατήσεις στη Χαλκιδική θα ανταμώσεις  με σταυροδρόμια μυστικών μονοπατιών, θα ακούσεις παλιούς ήχους και αν μπορέσεις να κοιτάξεις μέσα από τις πρώτες ακτίνες του ήλιου που πέφτουν ανάμεσα από τις φυλλωσιές των πεύκων και των ελάτων στα σκιερά δάση του Χολομώντα θα δεις να ζωντανεύουν θρύλοι και μέρες λουσμένες με φως Ελληνικό. Θα δεις στις βαθιές του ρεματιές κοντά στο εξωκλήσι του Αγίου Παντελεήμονα Μακεδονομάχους να ανταμώνουν και να κινούν για τους βάλτους των Γιαννιτσών και σώματα ανταρτών της Αντίστασης να φτιάχνουν λημέρια και να σχεδιάζουν την διαδρομή τους για την Ορμύλια και την διαφυγή Άγγλων αεροπόρων για το Καϊρο.

  Και στον Πολύγυρο, απαρατήρητη και άγνωστη μένει για όλους η  ποτισμένη με το αίμα των σφαγμένων από τους Τούρκους Πολυγυρινών προκρίτων, ασπροβόλα πέτρα. Κλαίει κι αυτή τις νύχτες για τις περιπλανώμενες ψυχές που η Ιστορία για να τις γαληνέψει, με ένα παράξενο παιχνίδι συμβολισμών που μόνο αυτή ξέρει να κάνει,  την έβαλε  με το πέρασμα του χρόνου ανάμεσα στο Μουσείο των Κλασικών αρχαιοτήτων της Χαλκιδικής και στα σχολειά Μέσης Εκπαίδευσης της πόλης.

  Πας Βόρεια… Στο Λιοτόπι της Ολυμπιάδας αναζητάς σημάδια μήπως και βρεις την υδρία με τη στάχτη του Αριστοτέλη και από την άκρη του τείχους της πόλης των αρχαίων Σταγείρων αγναντεύεις την ίδια θάλασσα που αγνάντευε κι ο Φιλόσοφος πριν ορφανέψει και φύγει για τον Αταρνέα της Αιολίδας, πολλά χρόνια πριν γίνει δάσκαλος του πρίγκιπα  Αλέξανδρου.

 Λίγο πιο πέρα οι οδύνες των σκλάβων της αρχαίας Ακάνθου μπλέκουν με τους ανέμους που σαρώνουν το Στρυμονικό κόλπο και πιο πάνω, στο βουνό των χρυσωρύχων, τα λαγούμια των πρώτων μεταλλωρύχων του Μακεδονικού χρυσού στεγάζουν, όπως και τότε,  πεινασμένα αγρίμια.

  Και στην Ουρανούπολη, στο εδώ και αιώνες πέρασμα για το Αγιον Όρος, η μακριά σκιά του πύργου του Προσφορίου ανταμώνει κάθε απόγευμα με τις ψυχές των κοιμωμένων Αγιορειτών πατέρων που αναδεύουν τα κύματα ψάχνοντας για τα τρία βυθισμένα καράβια με τους θησαυρούς της Πόλης. Και πιο μέσα, βαθειά στη χερσόνησο, στις ψηλές κορφές του περιβολιού της Παναγίας, σαν σκάει ο ήλιος και ο ίσκιος του Άθωνα απλώσει στο Αιγαίο, γέρνει τότε πάλι να κοιμηθεί ήσυχος για το καλά κρυμμένο μυστικό του ο θρύλος των δώδεκα «αοράτων» μοναχών, των «ανύπαρκτων», αλλά και «ζώντων μέσα στους μετόχους του μύθου τους».

 Κάπως έτσι είναι η άλλη, η μυστική Χαλκιδική, ο κρυφός παράδεισος της Ελλάδας με τις μαγευτικές ακρογιαλιές και τις ονειρεμένες διακοπές, …μόνο που σαν δεν μείνεις μόνο σ΄αυτά, τότε μπορεί να δεις κι εσύ κανένα Αυγουστιάτικο σούρουπο στην παραλία που θα αποχαιρετάς να σου γνέφουν από τα παντοτινά Χαλκιδικιώτικα καλοκαίρια, ξέμπαρκοι αλήτες πειρατές, θρησκευόμενες Βυζαντινές αρχοντοπούλες και ερωτευμένες Τρωαδίτισσες.

Αύγουστος 2012

Πέτρος Τσιολάκης